Ավանդական տրամաբանությունը առաջին անգամ մշակվել և համակարգվել է Արիստոտելի ու (փոքր - ինչ այլ կերպ) միջնադարյան դպրոցի ներկայացուցիչների կողմից: Բոլորի կողմից ընդունված է, որ տրամաբանության առարկան, հիմնականում, ձևակերպված է եղել մինչև տասնիններորդ դարի վերջը (մինչ Ջ.Ֆրեջի, օրինակ, ժամանակակից տրամաբանության Գրավոր-Հայեցակարգի (Begriffsschrift)հրապարակումը: Ավանդական տրամաբանությունը ենթադրում է, որ բոլոր դրույթները (նախադասությունները) հանդիսանում են ենթակա-ստորագյալ կառուցվածքային տիպեր (խիստ ասած, ԵՆԹԱԿԱ+ԿԱՊ+ՍՏՈՐՈԳՅԱԼ. օրինակ, ձկները+անողնաշար կենդանիներ+են): Այս բացառիկ շեշտադրումը ստորագյալ ձևի վրա, չնայած մոլորեցնող է, բայց և բազմաթիվ ժամանակակից տրամաբանության մասնագետների (և ընդհակառակը` ժամանակակից տրամաբանության ներկայիս քննադատների համար) սխալ մետաֆիզիկական բնորոշման հիմնական պատճառ է հանդիսանում: Ավանդական տրամաբանությունը փոխկապակցված է մտքի անմիջական և միջնորդ եզրակացությունների (ենթակա – ստորագյալ) հետ: Անմիջական եզրակացությունը մեկ (կառուցվածքից)-ից դեպի մյուս(եզրակացություն)-ը ուղղող ձև է, որ ունի երկու կառուցվածքային տերմին` ներառված եզրակացության մեջ: Միջնորդ եզրակացությունը ներառում է շատ կառուցվածքներ` օգտագործելով "միջնորդությունը" կամ միջին տերմինը, որ չի երևում եզրակացության մեջ: Սիլլոգիզմը, լինելով ավանդական տրամաբանության առաջնային առարկան, փաստարկ է, որում կառուցվածքը եզրակացության մեջ միացվում է ենթակային և ստորոգյալին միջնորդ տերմինի միջոցով: